"Mitt univers"(16 år)

Du kjem mot meg. Noe inni meg stangar så hardt at det gjør vondt lenge etter. Eit av dei smila. Dei får meg å kaldsvette. Dine store augebryn er sige ned foran auga. På ein mystisk, flørtande måte gir du i frå deg eit smil.. Eg gjør det samme, men det ser ikkje slik ut, det blir bare eit keisamt, vanleg smil.

"Hei", seier du. Den mørke røysta legg skumring om alt. Skumring fylt med ein roleg, herleg bris som pustar varsamt gjennom meg. Men eit ord frå meg og det er brott borte og gløymt.
På milevis avstand kan eg kjenne du komme. Omgitt av dufta, lydane, stemninga slår det meg (nesten) som ei forelsking.

Eg ser meg sjølv, så på deg. Speilet ovanfor ler mot meg, om og om igjen. Men aldri på din måte! Aldri slik eg ser du le i samtale med andre. Din hese røyst rundar seg av til ein varm gledande latter.
Dei få orda vi vekslar er byggemateriale i mitt univers. Dei formar meg lik deg.

Om noen hadde visst. Mine kjensler tvinnar seg rundt kvarandre, i håp om at ingen skal sjå ho. Den lille kjensla som no er i ferd med å vakse seg stor og overdøyve dei andre. Ho er fylt med deg! Men kva eg enn gjør, kor mykje eg enn prøver, kan eg ikkje vere anna enn eg.

Kjensla rusar gjennom meg som eit steinras. Den skjer og riv i sjela, lysstikk skytes rundt men vil ikkje ut. Dei andre kjempar imot, utan min hjelp. Eg skjønar ikkje! Om eg jagar dei andre kjenslene ut, kva vil vera att? -Ho?
-Kvifor må eg vera meg heile tida?
-Kvifor kan ikkje eg vera deg?